Deze psychobillylegende, met ook alweer ruim twintig jaar op de teller, is mijns inziens altijd een consistente factor geweest binnen het psychobillywereldje. Hoewel er stijltechnisch wel wat kleine verschillen zitten tussen de afgelopen acht albums zijn ze allemaal te moeite waard. De muziek rondom Kim Nekroman – de man met de kenmerkende coffinbase - heeft dankzij samenwerking met HellCat Records ook altijd veel punkrock-minnende oren weten te vinden. Mede dankzij bekendheid via de Give 'em the Boot sampler is Return of the Living Dead uit 2002 een ware eenentwintigste-eeuwse klassieker geworden.

Re-issues niet meegerekend is dit het vierde album dat op HellCat uitkomt en ongeveer vier jaar sinds de laatste plaat (Life Is Grave & I Dig It!, 2007). Genregetrouw is er weer weinig veranderd bij de band die haar oorsprong in Denemarken vindt. Je kan dan gaan miepen over herhaling en gebrek in groei, maar dit soort bands moeten gewoon doen waar ze goed in zijn. Doordat er weer allerlei jaren 50 instellingen en apparatuur is gebruikt krijgt het album weer een beetje dat oude rockabilly geluid waar de band de afgelopen twee platen ook al mee aan de haal ging. Hoewel dat natuurlijk hartstikke hip en retro is werkt het een beetje in het nadeel van de band aangezien de nummers sowieso nogal eentonig zijn. Zeker in een genre waar wel meer bands hetzelfde doen vind ik dat een zwaarwegend minpunt. Misschien begrijp ik niet helemaal waarom het cool is om te klinken alsof je hebt willen besparen op een goed geluid, maar ik hou ervan als mijn bas niet te tikkerig klinkt en de gitaren vol blazen. Daarbij is het ook nog es zo dat Kim Nekroman helemaal niet zo'n afwisselende zangstem heeft en het geheel dus bijna een beetje monotoon wordt. Maar toch heeft deze band altijd iets speciaals wat mij betreft. Ik weet niet wat het is, maar ieder album vind ik ruim voldoende om mijn aandacht erbij te houden. Op What Happens in Hell, Stays in Hell zijn dat bijvoorbeeld nummers als Bats In My Pants en Sleepwalker With A Gun. Het feit dat ze tegenwoordig mevrouw Lux Drummerette achter de kit hebben zitten zal ze in de patriarchale psychoscene waarschijnlijk ook niet gaan tegenwerken. Hoog tijd om weer eens in Nederland te spelen trouwens!

Score: 69/100