We weten het ondertussen wel... Debuutplaat Cuban Ballerina en opvolger Little Brother waren geniaal, daarna was het eigenlijk niets meer dan doffe middelmaat (met een enkele uitzondering zoals Modern Muse daargelaten). Toch blijf ik (en velen met mij) bij iedere release hooggespannen verwachtingen hebben rondom deze band uit San Francisco. Zeker sinds ze met Wait For It met Sam Johnson in de gelederen weer wat meer potentieel in huis gehaald hebben. 

Wat direct opvalt is dat Moscow Penny Ante al een stuk minder experimenteel is dan haar voorganger. Minder the Jam, minder SLF en vooral minder de ska-elementen van The Clash (hoewel een hang naar klassieke punkrock er nog wel in zit) en meer felle punkrock. Het enige echt grote nadeel van deze plaat is dat niet ieder nummer hetzelfde niveau haalt als dat van bijvoorbeeld Monarch Hotel of The World Has Gone Mad. Dat maakt het eigenlijk meer tot een collectie van b-kantjes (met hier en daar een uitschieter) dan iets wat op gelijkte hoogte staat met Cuban Ballerina. Toch gaat het album muzikaal gezien wel meer die kant uit. Daarbij zakt Dead to Me nergens werkelijk door het ijs en zijn het gros van de tracks van prima niveau (ook tekstueel heeft de band traditiegetrouw wat te melden). Hoewel het er een beetje aan zat te komen dat de band terug zou gaan naar haar initiële geluid is een terugkeer aan de top van de hedendaagse punkrock wat mij betreft bij lange na niet gelukt. Desalniettemin ben ik blij dat er weer een prima album in de DTM-catalogus te vinden is.

Score: 70/100